چند عامل ممکن است این تفاوت ها را توضیح دهد؛ یکی از آنها محرک‌های مالی در دوران بحران کرونا است که در کشورهای انگلیسی‌زبان ۴۰ درصد بیشتر از سایر نقاط جهان بود. تأثیر افزایش تقاضا هنوز در داده های تورم هسته (core inflation)- که اقلامی مانند انرژی را حذف می کند و فشار اصلی تورم را نشان می‌دهد – قابل مشاهده است. تورم هستهٔ بریتانیا نزدیک به ۵ درصد است.
شاخص ما از پراکندگی تورم (inflation dispersion) سرنخ‌های مشابهی ارائه می‌دهد. این شاخص سهم قیمت‌های مصرف‌کننده‌ای که بیش از ۲ درصد در سال افزایش می‌یابد را اندازه‌گیری می‌کند. استرالیا در اینجا در رتبه اول قرار دارد. در مقابل، قیمت اکثر کالاهای ژاپنی کمتر از ۲ درصد افزایش یافته است.
مهاجرت نیز می‌تواند به توضیح این شکاف کمک کند. کشورهای ثروتمند شاهد رونق مهاجرت بوده‌اند، به طوری که بخش قابل توجهی از تازه واردان، به کشورهای انگلیسی‌زبان رفته‌اند. سال گذشته، استرالیا و بریتانیا و کانادا رکوردهای مهاجرت خالص (net-migration) را شکستند.
افزایش قابل توجه جمعیت از تقاضا حمایت کرده است. در سال گذشته، هزینه اجاره آپارتمان در کشورهای انگلیسی‌زبان ۸ درصد افزایش یافته است؛ در حالی که این رقم در سایر نقاط جهان ۵ درصد بوده است. تأثیر مهاجرت بر بازارهای کار کمتر واضح است. هزینه‌های واحد نیروی کار آمریکا، که میزان پرداخت شرکت‌ها به کارگران برای تولید یک واحد تولید را اندازه‌گیری می‌کند، در حال رشد نیست.
تاریخ نیز ممکن است در توضیح علت تورم ریشه‌دار کشورهای انگلیسی‌زبان نقش داشته باشد. در سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۰، جنوب اروپا و بیشتر کشورهای ثروتمند آسیا با افزایش اندکی در قیمت‌ها مواجه بودند؛ در حالی که تورم در کشورهای انگلیسی‌زبان بالاتر بود. با توجه به این تجربیات متفاوت، ممکن است باورهای کنونی مردم در مورد تورم آینده نیز با هم تفاوت داشته باشد.
source