با وجود ناپایداری‌های اخیر، یوآن در سال ۲۰۱۶ در سبد ارزهای ذخیره قابل استفادهٔ صندوق بین‌المللی پول (IMF) گنجانده شد. با این حال، سهم آن از کل ذخایر ارزی خارجی جهان همچنان به میزان قابل توجهی کمتر از انتظارات باقی مانده است. در به‌روزرسانی اخیر توسط سرکان آرسلان آلپ و چیما سیمپسون-بل از صندوق بین‌المللی پول، به همراه بری ایچن گرین از دانشگاه برکلی  کالیفرنیا عنوان می‌شود که «نشانه‌هایی از توقف رشد» در این زمینه مشاهده می‌شود. طبق آخرین داده‌های صندوق بین‌المللی پول، سهم یوآن در پایان سال گذشته تنها ۲/۳ درصد بوده است که نسبت به بالاترین میزان خود یعنی ۲/۸ درصد در سه ماهه اول ۲۰۲۲ کاهش یافته است. به دلیل این کاهش، یوآن در رتبه‌بندی ارزهای ذخیره، پس از دلار کانادا قرار گرفته و هم اکنون در جایگاه ششم قرار دارد.

«بلوک یوآن» نیز همچنان فاقد انسجام کافی است. مطالعات موسسه پترسون در مورد همبستگی بالقوه ارزهای شرق آسیا با یوآن، چه به دلیل تبعیت مستقیم از آن و چه به دلیل واکنش مشترک چین و همسایگانش به تکانه‌های اقتصادی مشابه، نتیجهٔ قاطعی ارائه نکرده است. تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که تأثیرگذاری تکانه‌های اقتصادی از اهمیت بیشتری برخوردار بوده است. برای نمونه، پژوهش جدیدی توسط کاری هئیمونن از دانشگاه یواسکولا و ریستو رونکو از دانشگاه تامپره، هر دو در فنلاند، «هیچ مدرکی» دال بر نقش لنگر ارزی یوآن برای سایر ارزهای منطقه پیدا نکرده است. این دو پژوهشگر با در نظر گرفتن نوسانات مالی جهانی و تغییرات قیمت کالاها، مجدداً تأثیر یوآن را ارزیابی کرده‌اند. بر اساس این ارزیابی با اعمال کنترل‌های مذکور، وزن یوآن در تعیین نرخ ارزهای شرق آسیا بین سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۸ به طور متوسط تنها ۹ درصد بوده است.

ممکن است روزی یوآن به جایگاه جهانی که زمانی برای آن پیش‌بینی شده بود دست یابد و حتی با دلار آمریکا رقابت کند. اما پیش از آن، باید از دلار کانادا پیشی بگیرد.