اقتصاد۲۴- سال‌های ۱۹۳۰ تا ۱۹۶۱ در جمهوری دومینیکن دوران غریبی است. روزگار سیاهی که در آن هزاران نفر زندانی و شکنجه شدند یا به قتل رسیدند. جنایاتی که در دوران حکومت رافائل تراخیلو رخ داده بود؛ حکومتی که ایالات متحده آمریکا از آن حمایت می‌کرد. در همین تکه تاریک تاریخ، سه خواهر، زمینه‌ساز یک جنبش انقلابی زیرزمینی شدند و خود آن را رهبری کردند.
آن ها که رفته رفته آنقدر به دغدغه بزرگی برای تراخیلو تبدیل شدند که او جایی گفت: این کشور دو مشکل دارد، یک کلیسا و دو خواهران میرابال! در میان سوگیری عجیب رسانه‌های نزدیک به قدرت تراخیلو علیه این جنبش‌ها، ۲۵ نوامبر ۱۹۶۰ که روزنامه‌های محلی خبر از کشف جسد سه زن در کنار یک مردال در شمال جمهوری دومینیکن دادند. اتفاقی تلخ که حکومت تلاش داشت آن را حادثه رانندگی جلوه دهد، اما شواهد خشونت بر بدن سه زن پرده از جنایتی هولناک برداشت.
تجاوز، شکنجه وحشیانه و در نهایت قتل، پرده آخر زندگی پاتریا، مینروا، و ماریاتِرِزا میرابال بود. آنها که پس از قتل، پروانه شدند و تا امروز، نمادی جاودانه از مقاومت در برابر ظلم و استبداد بدقی ماندند. در سال ۱۹۹۹، سازمان ملل این روز را به‌عنوان روز جهانی منع خشونت علیه زنان نام‌گذاری کرد تا بر اهمیت این مبارزه تأکید شود.
با این حال خشونت علیه زنان در طول دهه‌ها گسترده و آمار آن تکان‌دهنده‌تر از پیش شده است. آمار‌های جهانی نشان می‌دهد که یک‌سوم زنان در طول زندگی خود نوعی از خشونت جسمی یا جنسی را تجربه می‌کنند. افغانستان، ترکیه و ایران، بالاترین آمار خشونت علیه زنان در خاورمیانه را دارد. داده‌های بسیاری از کشور‌های منطقه، از جمله کشور‌های عربی حاشیه خلیج فارس در دسترس نیستند. براساس داده‌ها، هر ده دقیقه، یک زن در جهان قربانی اعمال خشونت شده و جان خود را از دست می‌دهد. در ایران اما، کمتر از ۳۵ درصد از موارد خشونت خانگی به مراجع قضایی یا پلیس گزارش می‌شود. آمار‌های رسمی در ایران نشان می‌دهد که سالانه به طور متوسط بیش از ۷۴ هزار زن برای معاینات جسمی همسرآزاری به مراکز پزشکی قانونی مراجعه می‌کنند. اما ترس از برچسب‌های اجتماعی و نبود حمایت کافی، اکثر زنان را از افشای تجربه خشونت بازمی‌دارد.
نبود آمار دقیق در نظام قضایی ایران، مانع از درک ابعاد واقعی بحران خشونت علیه زنان شده است. براساس گزارش‌های داخلی، تنها در سه‌ماهه نخست سال‌های ۱۴۰۱ تا ۱۴۰۳، دست‌کم ۸۵ زن و دختر توسط اعضای خانواده خود به قتل رسیده‌اند. مرکز آمار پزشکی قانونی گزارش کرده است که در بهار سال جاری، ۱۶۲۶۴ نفر با ادعای همسرآزاری مراجعه کرده‌اند که ۱۵۷۶۴ مورد آن زنان بودند. نبود یک قانون جامع حمایتی، امکان بازدارندگی در برابر خشونت را کاهش داده و بسیاری از زنان را در موقعیت‌های خطرناک نگه داشته است.
قوانین موجود در مورد قتل‌های ناموسی به دلیل انگیزه مثلا شرافتمندانه، گاه مجازات‌های خفیف‌تری را برای عاملان در نظر می‌گیرند. فقدان آموزش‌های فرهنگی و حقوقی در جامعه، نقش زنان را در برابر خشونت آسیب‌پذیرتر کرده است. فرهنگ مردسالاری در ایران، با ابزار‌هایی مانند غیرت و ناموس‌پرستی، خشونت علیه زنان را نرمالیزه و گزارش‌دهی را محدود کرده است.
منبع: امتداد
source