سفر ایام قدیم؛ ماجرای دروغین هدیه ای که آیت الله خویی از طریق فرح برای شاه فرستاد

بخشی از خاطرات حسن روحانی، شماره 140

غروب امروز 57/8/27 خبر بدی را شنیدم، خدا کند دروغ باشد و آن اینکه فرح به نجف وارد شده و امروز برای دیدن ایشان به منزل آیت الله خویی رفته و آیت الله خویی هم یک انگشتر عقیق برای شاه فرستاده است. اگر خبر درست باشد، یک لکه سیاه در تاریخ مرجعیت خواهد بود.

مشکل این است که برخی از این علما خیلی ساده هستند. بعد از انقلاب آیت الله بجنوردی به من می گفت که آیت الله خویی گفته بود چطوری آقای خمینی این همه سخنرانی می کند. چطور باید سخنرانی کرد؟ ایشان می گفتند: یک روز بنا شده بود آقای خویی چند جمله ای صحبت کنند و شاگردان را نصیحت کنند، فقط توانست سوره قل هو الله احد را بخواند و بعد نتوانست صحبت کند و از منبر پایین آمد.

بعد از نماز مغرب و عشا که من عازم لندن بودم، دوستان تایید کردند که موضوع سفر فرح به نجف و ملاقات با آیت الله خویی صحت دارد. در بازگشت، یکی دو نفر از دانشجویان انگلیس که همراه من بودند، خیلی غر زدند که چرا این حادثه رخ داده؟ فکر می کردند که آیت الله خویی، فرد وابسته ای است. برای آن ها توضیح دادم و آن ها را قانع کردم که تصور آن ها درست نیست. روز سه شنبه یکی از دوستان به من گفت که آیت الله صدوقی تلگرامی را به آیت الله خویی مخابره کرده که با این جمله آغاز می شود: ” قد اذهبتم طیباتکم، ما هکذا الظن بکم “. اگر این چنین باشد، جمله بسیار تندی است. اگرچه چاره ای هم نیست. در میان آتش و خون و یک قیام تاریخی، اینگونه سادگی ها و اشتباهات غیر قابل تحمل است.

وقتی بیت آیت االه خویی اصل ماجرا را تکذیب کرد

سیدصاحب خویی فرزند مرحوم آیت‌الله و رئیس موسسه امام الخویی، متن دستخط پدرش را در مورخ ۲۴ رجب  ۱۴۰۲ در خصوص حواشی سفر فرح و بویژه ماجرای انگشتر کذایی را منتشر کرد.

آیت‌الله العظمی خویی در جواب نامه‌ای خطاب به شاگردش، آقای علی اکبر غدیری که در ۱۴جمادی الًثانی ۱۴۰۲ از وی درخواست کمک مالی برای خرید منزل داشته است، در تاریخ ۲۴ رجب ۱۴۰۲ قمری ضمن موافقت با تقاضای شاگردش، در این یادداشت برای چندمین بار به افترا و کذب بودن قضیه اهدای انگشتر تاکید موکد نموده است.

برای ثبت در تاریخ، عین جملات آیت‌الله خویی در خصوص افترا بودن اهدای انگشتر را به عرض مردم شریف ایران می‌رسانم:

“اما راجع به موضوع انگشتر کراراً از اینجانب سوال شد و جواب داده شد که افتراء محض و اصل ندارد و ان‌شاءالله تعالی مفترین در روز قیامت به جزای خود خواهند رسید.”