فضانوردان ناسا پس از ۹ ماه به زمین بازگشتند: چگونه فضا بدن را تغییر می‌دهد؟

شفقنا – مأموریت دو فضانورد ناسا بسیار طولانی‌تر از برنامه‌ریزی‌های اولیه شد. نه ماه حضور در فضا می‌تواند بدن را به طور دائمی تغییر دهد و این فضانوردان را با عوارض احتمالی بلندمدت سلامتی مواجه کند.

فضانوردان آمریکایی سونیتا «سونی» ویلیامز و بری «باج» ویلمور در تاریخ ۵ ژوئن ۲۰۲۴ با فضاپیمای بوئینگ استارلاینر کالیپسو به فضا رفتند. قرار بود آنها هشت روز در ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) بمانند.

اما هنگامی که فضاپیما به ایستگاه نزدیک می‌شد، پیشرانه‌های آن دچار اختلال شدند و ناسا به فضانوردان دستور داد در ایستگاه فضایی بمانند تا راهی برای بازگرداندن آنها به زمین پیدا شود.

این وضعیت نه ماه یا ۲۸۸ روز به طول انجامید و ویلیامز و ویلمور را به دو تن از فضانوردان ناسا با طولانی‌ترین مأموریت فضایی تبدیل کرد.

چه کسی طولانی‌ترین زمان را در فضا گذرانده است؟

ایستگاه فضایی بین‌المللی در ارتفاع ۳۵۴ کیلومتری (۲۲۰ مایلی) زمین قرار دارد، در حالی که فاصله متوسط زمین تا مریخ ۲۲۵ میلیون کیلومتر (۱۴۰ میلیون مایل) است.

فضانورد فرانک روبیو رکورد طولانی‌ترین مأموریت فضایی ناسا را در اختیار دارد و بیش از یک سال در ایستگاه فضایی بین‌المللی گذراند.

رکورد کلی طولانی‌ترین پرواز فضایی متعلق به والری پولیاکوف روسی است که ۴۳۷ روز در ایستگاه فضایی میر سپری کرد.

مأموریت SpaceX Crew-9 چه زمانی به زمین بازگشت؟

فضاپیمای دراگون اسپیس‌ایکس که ویلیامز و ویلمور را به زمین بازگرداند، پس از جدایی از ایستگاه فضایی بین‌المللی در ساعت ۰۵:۰۵ به وقت گرینویچ، در ساعت حدود ۱۷:۵۷ به وقت محلی (۲۱:۵۷ به وقت گرینویچ) در سواحل فلوریدا نشست.

همراه با ویلمور و ویلیامز، فضانورد روسکاسموس روسیه، الکساندر گوربانوف نیز حضور داشت.

ناسا پوشش زنده‌ای از مراحل منتهی به فرود ارائه کرد.

اکنون که خدمه به زمین بازگشته‌اند، باید از نظر جسمی و روحی با شرایط زمین سازگار شوند.

زندگی در فضا چگونه به بدن آسیب می‌رساند؟

گذراندن ماه‌ها در شرایط ریزگرانش برای بدن بسیار سخت است. بدون نیروی گرانش زمین، ماهیچه‌ها کوچک می‌شوند، استخوان‌ها ضعیف می‌شوند و مایعات بدن جابه‌جا می‌شوند.

فضانوردان به سرعت حجم عضلات خود را از دست می‌دهند زیرا از پاهای خود برای تحمل وزن استفاده نمی‌کنند. استخوان‌های آنها شکننده می‌شود و هر ماه ۱ درصد از توده استخوانی خود را از دست می‌دهند – معادل یک سال پیری روی زمین.

تشعشع نیز یکی دیگر از نگرانی‌های اصلی است. اگرچه ایستگاه فضایی بین‌المللی توسط مگنتوسفر زمین محافظت می‌شود، فضانوردانی که مأموریت‌های شش ماهه یا طولانی‌تر دارند، بیش از ۱۰ برابر تشعشعات طبیعی روی زمین دریافت می‌کنند. قرار گرفتن طولانی‌مدت در معرض تشعشعات با افزایش خطر سرطان و کاهش احتمالی توانایی‌های شناختی مرتبط است.

جرم بدن و مایعات: فضانوردان حدود ۲۰ درصد از مایعات بدن و حدود ۵ درصد از جرم بدن خود را در فضا از دست می‌دهند.
ماهیچه‌ها: ریزگرانش باعث تحلیل عضلات می‌شود، اما دو ساعت ورزش در روز، شش روز در هفته و مصرف مکمل‌ها می‌تواند از کاهش عضلات بکاهد.
پوست: پوست در فضا نازک می‌شود، به راحتی پاره می‌شود و کندتر التیام می‌یابد.
چشم‌ها: ریزگرانش بینایی را مختل می‌کند و تشعشعات خطر ابتلا به آب مروارید را افزایش می‌دهد.
DNA: بیشتر ژن‌ها پس از بازگشت به زمین به حالت عادی بازمی‌گردند، اما حدود ۷ درصد همچنان مختل می‌مانند.
روان‌تنی و شناخت: تشعشعات ممکن است باعث آسیب مغزی و شروع بیماری آلزایمر شود. فضا جهت‌یابی را مختل می‌کند و باعث بیماری حرکت می‌شود.
سیستم قلبی-عروقی: گردش خون کند می‌شود و تولید گلبول‌های قرمز کاهش می‌یابد. آریتمی قلبی شایع است.
سیستم ایمنی: سیستم ایمنی ضعیف می‌شود. قرار گرفتن در معرض تشعشعات در شش ماه فضایی معادل ۱۰ برابر قرار گرفتن در معرض تشعشعات سالانه روی زمین است.
استخوان‌ها: تغییر شکل اسکلت و از دست دادن توده استخوانی محتمل است و هر ماه ۱ درصد از توده استخوانی از دست می‌رود. فضانوردان بلندقدتر می‌شوند زیرا ستون فقرات آنها در مدار گسترش می‌یابد.

بدن چگونه روی زمین بهبود می‌یابد؟

بازگشت به زمین به طور فوری ماه‌ها فشار وارد شده به بدن فضانوردان را از بین نمی‌برد. هنگامی که بدن آنها دوباره به گرانش عادت می‌کند، با مشکلات تعادل، سرگیجه و ضعف عملکرد قلبی-عروقی مواجه می‌شوند.

حتی ماه‌ها پس از فرود، همه چیز بهبود نمی‌یابد. آنها با خطرات بلندمدت سلامتی از جمله سرطان، آسیب عصبی و بیماری‌های دژنراتیو مواجه هستند.

ورود از فضا: ستون فقرات به اندازه طبیعی بازمی‌گردد. نفخ شکم دیگر مشکلی ایجاد نمی‌کند و فشار خون به حالت عادی بازمی‌گردد.
یک هفته بعد: بیماری حرکت، سردرگمی و مشکلات تعادل از بین می‌روند. خواب به حالت عادی بازمی‌گردد.
دو هفته بعد: سیستم ایمنی بهبود می‌یابد و مایعات از دست رفته بدن جبران می‌شوند. تولید گلبول‌های قرمز به حالت عادی بازمی‌گردد.
یک ماه بعد: بازسازی عضلات تقریباً کامل می‌شود و به سطح قبل از پرواز نزدیک می‌شود.
سه ماه بعد: بازسازی پوست کامل می‌شود. جرم بدن به سطح زمین بازمی‌گردد و مشکلات بینایی دیگر وجود ندارد.
شش ماه بعد: خطر شکستگی استخوان‌ها و افزایش خطر سرطان همچنان وجود دارد. نود و سه درصد از ژن‌ها به حالت عادی بازمی‌گردند، اما ۷ درصد همچنان مختل می‌مانند.

این خبر را اینجا ببینید.