اتحادیه اروپا قصد دارد تا سال ۲۰۲۷، تمام واردات گاز طبیعی روسیه را قطع کند، اما نقش رو به رشد ترکیه به عنوان یک مرکز گازی می‌تواند این تلاش را پیچیده کند.
به گزارش ایسنا، اتحادیه اروپا می‌خواهد تا پایان سال ۲۰۲۷، واردات انرژی از روسیه را به هر شکلی متوقف کند. این بلوک در این مورد زیاد صحبت کرده، اما اقدام عملی در این زمینه صورت نگرفته و روسیه همچنان دومین تامین‌کننده بزرگ گاز این منطقه است. اکنون، جاه‌طلبی‌های گازی یک کشور غیرعضو اتحادیه اروپا می‌تواند ماموریت بروکسل برای قطع واردات گاز روسیه را حتی دشوارتر کند.
کمیسیون اروپا، هفته گذشته، برنامه‌هایی را برای به صفر رساندن واردات گاز طبیعی روسیه اعلام کرد. ظاهرا این امر با ممنوعیت امضای قراردادهای جدید تامین گاز کشورهای عضو با گازپروم توسط دولت مرکزی اتحادیه اروپا و هممزمان، جستجوی راهی برای خروج آنها از قراردادهای فعلی بدون نیاز به پرداخت جریمه برای نقض این قراردادها، محقق خواهد شد.
اولین مشکل این است که همه اعضای اتحادیه اروپا با این ایده موافق نیستند. در واقع، مجارستان و اسلواکی با این ایده بسیار مخالف هستند و استدلال می‌کنند که این امر به دلایل مربوط به هزینه‌ها، رقابت‌پذیری کسب و کارهای اروپایی را بیشتر به خطر می‌اندازد. اکنون، کمیسیون می‌تواند با اتخاذ این طرح با یک کشور واجد شرایط، به جای اکثریت کامل کشورهای عضو، این دو را با هم هماهنگ کند. با این حال، کاری که نمی‌تواند انجام دهد، جلوگیری از تبدیل شدن ترکیه به یک قطب گاز است که شامل حجم زیادی گاز روسیه می‌شود.
مجارستان و اسلواکی در حال حاضر گاز طبیعی روسیه را از طریق خط لوله ترک‌استریم که از بستر دریای سیاه به ترکیه و سپس به اروپای شرقی می‌رود، دریافت می‌کنند. به گفته یک تحلیلگر انرژی بلغاری در اندیشکده «مرکز مطالعات دموکراسی»، وجود این خط لوله می‌تواند وابستگی اتحادیه اروپا به گاز روسیه را طولانی‌تر کند. مارتین ولادیمیروف در سرمقاله‌ای برای رویترز نوشت: در واقع، این خط لوله، واردات گاز از روسیه به اروپای مرکزی و جنوب شرقی را از حدود 30 درصد در سال 2021، به بیش از 50 درصد در سال گذشته افزایش داده است.
ترکیه حجم زیادی گاز روسیه را وارد می‌کند. بخشی از این گاز، به مصرف داخلی می‌رسد و مابقی، به جنوب شرقی اروپا صادر می‌شود. ترکیه همچنین برنامه‌هایی برای تبدیل شدن به یک قطب اصلی گاز طبیعی منطقه‌ای، از طریق واردات از روسیه و آسیای مرکزی و یا از طریق اکتشاف و تولید محلی دارد. دولت ترکیه همچنین برنامه‌هایی را دنبال می‌کند تا به عنوان یک مسیر ترانزیت کلیدی بین میادین گازی روسیه و مصرف‌کنندگان اروپایی، جای اوکراین را بگیرد.
طبق آمار ذکر شده توسط ولادیمیروف از «مرکز مطالعات دموکراسی»، مجارستان بزرگترین واردکننده گاز از مسیر ترک‌استریم است و انتظار می‌رود جریان گاز امسال به هشت میلیارد متر مکعب برسد. این رقم ۶ میلیارد متر مکعب در سال ۲۰۲۳ بود. در همین حال، اسلواکی قصد دارد با اصلاح قرارداد بلندمدت خود با گازپروم، جریان گاز از طریق این خط لوله را افزایش دهد. بلغارستان که بخشی از مسیر ترانزیت است، صربستان، رومانی و برخی از کشورهای بالکان غربی، از جمله کشورهایی هستند که از خط لوله ترک‌استریم گاز دریافت می‌کنند.
ولادیمیروف استدلال می‌کند که این جریان‌ها را می‌توان به طور کامل با گاز طبیعی مایع (ال‌ان‌جی) جایگزین کرد. با این حال، این تحلیلگر اذعان کرد که این کار هزینه‌ای خواهد داشت و هزینه ناچیزی هم نیست.
این همان مسئله‌ای است که توقف واردات گاز از روسیه را بسیار دشوار می‌کند و در کنار وجود خط لوله ترک‌استریم و پایانه‌های واردات ال‌ان‌جی در ترکیه، نشان می‌دهد که هرگونه تلاشی برای به ثمر نشستن برنامه‌های کمیسیون اروپا، محکوم به شکست است. زیرا حتی اگر بروکسل به نحوی مجارستان و اسلواکی را از خرید گاز از هر کسی که می‌خواهند منع کند، احتمالا همچنان از ترکیه به عنوان واسطه در تامین گاز استفاده خواهد کرد – و مولکول‌های گاز، مهر مبدا ندارند.
بر اساس گزارش اویل پرایس، گازی که اتحادیه اروپا در آینده از ترکیه وارد می‌کند، ممکن است از آسیای مرکزی باشد، اما با وجود هرگونه اقدام اجباری برای اطمینان از عدم وقوع این اتفاق، ممکن است از روسیه نیز وارد شود. درست مانند اتفاقی که برای نفت و واردات فرآورده‌های نفتی از هند به اروپا افتاد و جایگزین واردات اروپا از خود روسیه شد.
انتهای پیام
source