در جنوبی‌ترین نقطه بصره، جایی کنار مرزهای آبی عراق و در دل منطقه رأس‌البیشه، زنی به نام «ام حمید» زندگی می‌کند؛ بانویی ساده‌زیست و سرشار از عشق حسینی که زیر سایه تنگدستی دلی بی‌قرار برای خدمت به زائران حسین‌بن‌علی(ع) دارد. در روزگاری که هنوز نشانی از موکب‌های گسترده و امکانات امروز نبود، او خانه محقر خود را وقف عزای حسین (ع) کرد. و با اندک بضاعتی که داشت خالصانه از زائرانی که از جنوب به‌سوی کربلا رهسپار بودند، پذیرایی می‌نمود. بارها با لبخندی پُرمحبت تکرار می‌کرد: «این‌ها مهمانان حسین‌اند و من نوکر او.» در گذر سال ها زائران کم کم موکب و مهر او به سید الشهدا (ع) را شناختند و حالا خانه‌اش در ایام عاشورا و اربعین به مأمنی برای روضه و اشک بدل شده است. همان موکب کوچک، به‌دست این زن عاشق، نقطه آغاز خادمی در این مسیر شد؛ نخستین موکب رأس‌البیشه.
source