هالیوود، قرارگاه جنگ رسانه‌ای اسرائیل/ از اورشلیم تا لس آنجلس میدان جنگ صهیونیست‌ها

شایانیوز– از ابتدای قرن بیستم، بسیاری از بنیان‌گذاران استودیوهای اصلی هالیوود، یهودیان مهاجر از اروپا بودند؛ افرادی چون لوییس بی. مایر (متروگلدوین مایر)، کارل لملی (یونیورسال) و برادران وارنر. این پیشینه موجب شد شبکه‌ای از پیوندهای فرهنگی و سیاسی شکل بگیرد که بعدها با لابی‌های صهیونیستی مانند کمیته امور عمومی امریکا و اسرائیل (AIPAC) و سازمان ضد افترا (ADL) تقویت شد.

این لابی‌ها به شکل غیر مستقیم بر تصمیم‌های کلان هالیوود اثر می‌گذارند:

حمایت مالی از پروژه‌هایی که تصویری مثبت از اسرائیل ارائه می‌دهند.

فشار سیاسی و تبلیغاتی بر استودیوهایی که قصد دارند روایتی انتقادی نسبت به سیاست‌های اسرائیل بسازند.

شبکه‌های ارتباطی با تهیه ‌کنندگان، جشنواره‌ها و آکادمی اسکار برای برجسته‌سازی فیلم‌های همسو.

مهندسی محتوای سینمایی؛ چگونه روایت به نفع اسرائیل شکل می‌گیرد؟

نفوذ صهیونیسم در هالیوود، بیشتر فرآیند هدایت روایت‌ها است تا دستور مستقیم.

1. مرحله تولید

طرح‌هایی که در آن‌ها اسرائیل به ‌عنوان قربانی تروریسم یا کشوری با مظلومیت تاریخی نمایش داده شود، شانس بیشتری برای جذب سرمایه دارند.

داستان‌هایی که روی رنج فلسطینی‌ها تمرکز کنند، احتمالاً به «ضد یهودی ‌بودن» متهم می‌شوند و سخت‌تر وارد فاز تولید می‌گردند.

2. نمونه‌های شاخص و الگوهای تکراری

نمونه فیلم‌های شاخص که به‌ طور مستقیم یا غیرمستقیم به تقویت روایت صهیونیستی کمک کرده‌اند:

اگزودوس (۱۹۶۰): نمایش حماسی مهاجرت یهودیان به فلسطین؛ تثبیت تصویر قهرمانانه از اسرائیل.

بیت ‌لحم (۲۰۱۳): تلاش برای نمایش پیچیدگی‌های فلسطین، اما با پایان‌بندی همسو با نگاه امنیتی اسرائیل.

الگوی اصلی این آثار تبدیل اسرائیل به قربانی و حذف بستر اشغالگری است. در نتیجه، مخاطب جهانی ناخودآگاه با روایت مطلوب صهیونیسم همدلی می‌کند.

این نفوذ لزوماً به معنای مدیریت مستقیم همه استودیوها نیست؛ بلکه سیستمی از لابی‌ها، سرمایه‌گذاران و شبکه‌های فرهنگی است که مسیر تولید محتوا را به شکلی نامحسوس، اما مؤثر هدایت می‌کنند.

ابزارهای مالی و رسانه‌ای نفوذ صهیونیسم در هالیوود

1.سرمایه‌گذاری پنهان و شراکت‌های استراتژیک

یکی از مهم‌ترین ابزارهای نفوذ صهیونیسم در هالیوود، تزریق سرمایه از طریق شرکت‌های واسطه است. این سرمایه‌ها معمولاً از سه مسیر وارد صنعت سینما می‌شوند:

2.سرمایه‌گذاری مستقیم در استودیوهای بزرگ

شرکت‌هایی که ارتباطات قوی با لابی‌های صهیونیستی دارند، سهام‌دار یا سرمایه‌گذار پروژه‌های پرهزینه می‌شوند و در نتیجه قدرت تصمیم‌گیری در انتخاب فیلمنامه و کارگردان پیدا می‌کنند.

3. سرمایه‌گذاری در کمپانی‌های تولید مستقل

بسیاری از فیلم‌های هالیوودی که محتوای سیاسی دارند، ابتدا توسط کمپانی‌های کوچک ساخته و بعد توسط استودیوهای بزرگ توزیع می‌شوند. سرمایه‌گذاران صهیونیست با حضور در این مرحله، عملاً از ابتدا مسیر روایت را شکل می‌دهند.

4. صندوق‌های سرمایه‌گذاری و خیریه‌ها

بعضی از بنیادهای خیریه یا صندوق‌های سرمایه‌گذاری مرتبط با لابی‌های صهیونیستی به ‌طور غیرمستقیم بودجه پروژه‌های همسو را تأمین می‌کنند، تا ردپای سیاسی مستقیم باقی نماند.

5. کنترل زنجیره توزیع و نمایش

استودیوها با حمایت لابی‌های حامی اسرائیل، برای چنین فیلم‌های همسو، کمپین‌های تبلیغاتی گسترده طراحی می‌کنند.

حتی اگر فیلمی ساخته شود که در نقد سیاست‌های اسرائیل باشد، بدون دسترسی به زنجیره پخش و نمایش عملاً به دست مخاطب نمی‌رسد. اینجا هم ابزار نفوذ مالی و رسانه‌ای فعال است. سینماهای زنجیره‌ای و پلتفرم‌های آنلاین تحت تأثیر شبکه‌های لابی صهیونیستی قرار می‌گیرند تا فیلم‌های همسو بیشتر سالن و تبلیغ بگیرند.

فیلم‌هایی که نگاه انتقادی به اسرائیل دارند یا به مسئله فلسطین می‌پردازند، با محدودیت پخش مواجه می‌شوند یا در زمان‌های کم ‌مخاطب نمایش داده می‌شوند؛ و در تعداد سالن‌های محدود.

مثال بارز: مستندهای فلسطینی مثل «پنج دوربین شکسته» (۲۰۱۱) یا «آن‌ها وجود ندارند» (۲۰۱۷) در آمریکا با سالن‌های بسیار محدود اکران شدند، در حالی که فیلم‌های اسرائیلی همسو با روایت رسمی، تبلیغات گسترده دریافت کردند.

6. نفوذ در رسانه‌های تخصصی و جشنواره‌ها

فیلم‌های همسو با روایت صهیونیستی معمولاً شانس بیشتری برای نمایش در جشنواره‌های بزرگ و دریافت جوایز دارند.

فیلم‌های انتقادی ملایم، مثل «دروازه‌های بهشت» (۱۹۸۰) یا مستندهای فلسطینی، با محدودیت‌های نمایش و تبلیغ مواجه می‌شوند.

رسانه‌های تخصصی سینما مثل هالیوود ریپورتر، ورایتی و حتی نیویورک تایمز نقش تعیین‌ کننده‌ای در اعتباربخشی به فیلم‌ها دارند.

7. لابی‌های صهیونیستی با روابط نزدیک با سردبیران و منتقدان

فیلم‌های مطلوبشان را که همسو با نگرش صهیونیستی است در نقدها تحسین و برجسته می‌کنند.

فیلم‌های انتقادیِ ضد روایت اسرائیل را نادیده می‌گیرند و یا به‌ طور ضمنی «ضد یهودی» معرفی می‌کنند.

در جشنواره‌های بین‌المللی هم شبکه‌ای از حمایت‌های مالی و لابی‌گری وجود دارد. فیلم‌هایی که همسو با روایت صهیونیسم باشند، راحت‌تر به اسکار یا گلدن ‌گلوب می‌رسند.

قدرتی بزرگ با بودجه نامرئی

نفوذ صهیونیسم در هالیوود ترکیبی از سرمایه هوشمند، کنترل زنجیره توزیع و رسانه‌های همسو است.

این شبکه نه‌ تنها محتوای فیلم‌ها را شکل می‌دهد، بلکه با هدایت افکار عمومی، روایت مطلوب اسرائیل را به استاندارد فرهنگی جهانی بدل می‌کند و روایت‌های رقیب را به حاشیه می‌راند. اینکه تا کی قرار است این نگاه غالب و چیره بماند را فقط گذر زمان مشخص می‌کند.