شفقنا- حضرت آیت الله شبیری زنجانی در کتاب جرعه دریا گفتند: «در سال ۱۲۱۶ق وهابىها به كربلا حمله مىكنند و مردم آنجا را قتل عام مىكنند. به نجف هم حمله مىكنند، ولى چون قبلاً خبردار مىشوند، آمادگى پيدا مىكنند و آنها نمىتوانند كارى بكنند، اما كربلايىها غافلگير مىشوند. از جمله به منزل صاحب رياض مىريزند تا او را بكشند. در آن موقع، رئيس روحانیت كربلا، مرحوم صاحب رياض بود. خانوادهاش با عجله از آنجا خارج مىشوند، ولى خود صاحب رياض با طفل شیرخواری زير يك سبد مىمانند و نمىتوانند خارج بشوند. آنها داخل خانه صاحب رياض مىريزند كه صاحب رياض را بكشند ولى او را پيدا نمىكنند.
عجيب اين است كه در تمام آن مدتی که مشغولِ گشتنِ خانه بودند آن طفل شيرخواره هيچ گريه نمىكند و اين معجزه بود. وهابىها يك روز در كربلا قتل عام مىكنند و بعد هم به قصد نجف از شهر خارج مىشوند.
يكى از بيوتى كه در زنجان رياست داشتند، بيت آميرزا ابوالقاسم بود. آميرزا ابوالقاسم مؤسّس ميرزايىهاى زنجان است. پدرش (آقا سيد كاظم) شاگردِ صاحب رياض و ساکن نجف بود. وقتى مطلع مىشود كه وهابىها به منزل صاحب رياض حمله كردهاند، مىگويد زودتر برويم استادمان را نجات بدهيم. به منزل صاحب رياض مىروند و ايشان را با آن طفل شيرخواره از زير سبد نجات مىدهند. نفسهاى آخرشان بوده و اگر دير مىآمدند، تلف مىشدند. بعد مىگويند برويم حرم را زيارت كنيم. غسل مىكنند و به حرم مىروند.
وقتى به حرم مىروند، مىبينند كه وهابىها ضريح مطهر را برداشتهاند و سوزاندهاند و با آن قهوه درست كردهاند! با آنكه قهوه را حرام مىدانستند. مىبينند كه گوشهاى از قبر شكاف برداشته است. آسيد كاظم نگاه مىكند و مىگويد: من قطعهاى از بدن شریف را حس مىكنم. صاحب رياض هم نگاه مىكند و مىگويد: نظر من هم همين است. (البته الآن ترديد دارم كدام تقدّم داشت)
سپس آسيد كاظم مىگويد: الآن وقت تربت برداشتن است. ايشان دستمال سفيدى داشت. با دست مقدارى از تربت را برداشت و در دستمال گذاشت. دستمال قرمز شد. مقدارى از آن تربت را خودش برداشت و مقدارى هم به صاحب رياض داد. وقتى آسيد كاظم از دنيا رفت، برادرش ميركريم كه فرد سادهاى بود، آن تربت را برداشت و تبديل به مهر كرد و بين اين و آن تقسيم نمود. آميرزا ابوالقاسم كه در آن وقت سيزده ـ چهارده ساله بود، وقتى از جريان مطّلع مىشود، خيلى به اين طرف و آن طرف مىزند و بالأخره يكى از آن مهرها را بدست مىآورد و اين مهر پيوسته در بيت آميرزا ابوالقاسم بود. وی به پسرانش سفارش مىكند كه قدر اين تربت را بدانيد كه چنين ويژگيهايى دارد.»
منبع: جرعه ای از دریا، ج۲، ص۳۳۳
source