شفقنا – رسانه صهیونیستی اسرائیل هیوم با اعتراف به ماهیت تجاوزگرانه اسرائیل، در یادداشتی انتقادی عملکرد تل‌آویو در قبال سوریه با توجه به همراهی‌های مکرر الجولانی با این رژیم را نکوهش کرد.
به گزارش شفقنا، در این یادداشت آمده است:
در هشت ماه گذشته، احمد الشرع، رئیس‌جمهور تازه‌به‌قدرت‌رسیده سوریه، مجموعه‌ای از اقدامات بی‌سابقه و صلح‌طلبانه در قبال اسرائیل انجام داد – اقداماتی که اگر از سوی هر کشور عربی دیگری صورت می‌گرفت، در تل‌آویو با تحسین و استقبال همراه می‌شد.
وی وضعیت پناهندگان فلسطینی که از سال ۱۹۴۸ در سوریه ساکن بودند را لغو کرد و به آن‌ها تابعیت اعطا نمود؛ اقدامی که عملاً روایت عربی “حق بازگشت” را به چالش کشید و گامی مهم در راستای حل یکی از کهنه‌ترین و حساس‌ترین پرونده‌های نزاع فلسطینی–اسرائیلی بود.
وی مسیر ارسال تسلیحات ایران از خاک سوریه را مسدود کرد، از هرگونه تهدید لفظی یا نظامی علیه اسرائیل خودداری نمود، و حتی در برابر تصرف قله حرمون و دیگر مناطق سوری توسط ارتش اسرائیل سکوت کرد. وی هیچ ادعایی نسبت به بلندی‌های جولان مطرح نکرد و طبق گزارش‌ها، وارد مذاکرات محرمانه برای عادی‌سازی روابط با اسرائیل شد.
همه این‌ها در کنار اظهارات صریحش مبنی بر مخالفت با جهاد جهانی، اعلام پشیمانی از ارتباط گذشته‌اش با داعش، و وعده آزادی دینی برای اقلیت‌های مذهبی سوریه، از جمله بازگشایی کنیسه کهن دمشق، نشان می‌دهد که او نه‌تنها به دنبال ثبات داخلی بلکه در پی تنش‌زدایی منطقه‌ای نیز هست.
اما در مقابل، اسرائیل چه کرد؟
اسرائیل با درک نکردن تحولات شخصیت و سیاست‌های الشرع، به رویکردهای کهنه و کلیشه‌ای ادامه داد. وی را ماه‌ها به‌عنوان “تروریست با کت‌وشلوار” به جهان معرفی کرد، سپس در میانه مذاکرات وی را به عنوان “شریک صلح” معرفی نمود، و بعد از درگیری‌هایی در سویدا، دوباره به خطاب‌کردن وی با واژه “تروریست” بازگشت. این بی‌ثباتی در موضع‌گیری، نه‌تنها نشان از سردرگمی سیاسی تل‌آویو دارد، بلکه اعتمادسازی با دمشق را نیز غیرممکن ساخته است.
بدتر آنکه، اسرائیل با بمباران کاخ ریاست‌جمهوری سوریه و ستاد کل ارتش وی، در عمل کسی را هدف گرفت که برخلاف سایر دشمنان منطقه‌ای، دست صلح دراز کرده بود. تل‌آویو با این اقدامات، وی را به نقطه‌ای رساند که برای نخستین بار، تلویحاً تهدید به جنگ با اسرائیل کرد – تهدیدی که پیش‌تر از زبان وی شنیده نشده بود.
اسرائیل، با وجود شواهد آشکار از عدم ارسال نیروی نظامی برای سرکوب دروزی‌ها از سوی الشرع، با این بهانه موهوم وارد عمل شد. در حالی که مدارک نشان می‌داد نیروهای سوری برای مهار درگیری میان بادیه‌نشین‌ها و دروزی‌ها به منطقه اعزام شده بودند – همان کاری که از یک دولت مرکزی در کشوری پاره‌پاره انتظار می‌رود.
در نهایت، اسرائیل در حالی خواستار حفاظت الشرع از اقلیت دروزی شد که خود با بمباران نیروهای وی، ابزار این حفاظت را از وی گرفت و جایگاهش را نزد مردمش تضعیف کرد.
source