شایانیوز- بعد از مدت‌ها که سینمای ایران عمدتاً درگیر ساخت عاشقانه‌های سطحی و کمدی‌های کلیشه‌ای و تکراری بود، فیلم «پیر پسر» با نگاهی تازه و متفاوت پا به میدان گذاشته و سر و صدای خاصی به پا کرده است. این فیلم نه فقط یک روایت ساده و معمولی، بلکه قصه‌ای جسورانه و چند لایه را پیش چشم مخاطب می‌گذارد که از دل روان انسان‌ها و پیچیدگی‌های روح آن‌ها برمی‌خیزد. «پیر پسر» می‌خواهد فراتر از سرگرمی صرف باشد؛ می‌خواهد مخاطب را به عمق زخم‌های خاموش و دردهای پنهانی ببرد که سال‌ها زیر پوست شخصیت‌ها دفن شده و کسی جرأت نداشته به آن‌ها نگاه کند. اگر دنبال یه فیلم متفاوت، خشن، روان‌کاوانه و پر از پیچیدگی‌های انسانی هستی که پایانش تا مدت‌ها تو ذهنت بچرخه، «پیرپسر» می‌تونه دقیقاً همون چیزی باشه که دنبالش می‌گردی. فیلمی که ظاهراً با ریتمی نسبتاً آرام و خونوادگی شروع می‌شه، اما در نیمه دوم، به کابوس فرو می‌ره. «پیرپسر» از اون فیلم‌هاست که نمی‌ذاره راحت از جات بلند شی؛ حس چندش، خشم، نفرت، غم و بهت رو یکی‌یکی مثل مشت‌های نامرئی پرت میکنه سمتت. اصلاً فیلمی نیست که بخوای وسطش گوشی چک کنی یا بری سر یخچال چیزی برداری.
بازیگران و کارگردان
ترکیب این تیم بازیگری با فیلم‌نامه‌ای جسور، فیلم رو به اثری تبدیل کرده که هم از نظر اجرا و هم از نظر روایت، یه پله بالاتر از خیلی از آثار امسال وایستاده.
داستان فیلم بدون اسپویل
«پیرپسر» داستان دو برادر به نام‌های علی و رضا رو دنبال میکنه که در یک خانواده‌ی خشن و پرتنش، همراه با پدر مستبدشون زندگی می‌کنن. مادر خانواده سال‌ها پیش رفته، ولی حضورش هنوز تو دیوارهای این خونه حس می‌شه. رعنا، زنی تنها، به‌عنوان مستاجر به این خونه میاد و رفته‌رفته تبدیل به ماشه‌ی یک انفجار بزرگ می‌شه. دیالوگ‌ها از دل سنگ برات ناله می‌کشن. رابطه‌ها می‌پوسن. پدر خانواده از یه آدم معمولی تبدیل می‌شه به یه هیولای واقعی. و کم‌کم به خودت میای و می‌فهمی که درگیر یه بازی روانی شدی که خروج نداره.
فیلم به نوعی اقتباس مدرن و آزاد از رمان برادران کارامازوف داستایوفسکیه، با درون‌مایه‌هایی از قتل، پدرسالاری، فروپاشی هویت مردانه و روان‌شناسی خشونت. ولی همه اینا رو در بستری بسیار ایرانی و ملموس روایت میکنه.
نقد شخصیت‌ها: نسل تحقیرشده‌ی بی‌صدا
«پیرپسر» فقط یه داستان درام نیست، یه پرتره از آدم‌هایی‌ـه که سال‌هاست ترسیده‌ان، له شده‌ان و هیچ‌وقت جرئت نکردن فریاد بزنن. علی و رضا نماینده‌ی همون طبقه‌ی توسری‌خور جامعه‌ان؛ مردهایی که نه زورشون به دنیا می‌رسه، نه بلد بودن با تحقیر مبارزه کنن… تا اینکه یه روز، خشم انبارشده‌شون از درون منفجر می‌شه میخوان قد علم کنن اما باز راه به جایی ندارن انگار طالعشون سیاهی و بدبختیه…
غلام، شخصیت خاکستری فیلم، تبدیل می‌شه به ماشه‌ی نهایی برای فروپاشی اخلاقی. کسی که آزاردهنده‌ست اما هم‌زمان آینه‌ای از جامعه‌ایه که با بی‌تفاوتی، بذر وحشت توی دل بچه‌ها می‌کاره و بعد، با خونسردی عبور میکنه؛ کسی که راز های تاریکش تیشه به ریشه خودش و دور وریاش میزنه و همه رو نابود میکنه یا بهتر بگیم پدری که بچه هاش آرزوی مردنش رو دارن از اونا که کاش هیچ وقت وجود نداشت…
مدت‌زمان و ریتم فیلم
-
مدت زمان فیلم: ۳ ساعت و ۱۰ دقیقه (۱۹۰ دقیقه)
-
ریتم: در ابتدا کند، خانوادگی و حتی ساده در واقع، نیمه اول یه آرامش دروغینه. یه مقدمه‌ست برای اون یه ساعت آخر وحشیانه؛ اما از نیمه دوم به بعد وارد مسیری می‌شه که احساس می‌کنی داری سقوط می‌کنی تو یک چاه تاریک.
-
پایان فیلم: شوکه‌کننده، پر از خشونت روانی و احساسی، و به‌شدت درگیرکننده.
-
چه حسی بهت می‌ده؟
«پیرپسر» فیلمیه که تو رو فریب می‌ده. اول فکر می‌کنی قراره با یه درام معمولی خانوادگی طرف باشی. اما کم‌کم خشونت پنهان، سرکوب‌شده و درونی کاراکترها خودش رو نشون می‌ده.
تا یه ساعت اول، شاید بگی «خب این فیلم چیه که این‌قدر ازش حرف می‌زنن؟» اما از اون به بعد، میخکوبت میکنه.
تو همون یه ساعت آخر، موجی از چندش، نفرت، خشم، غم و بهت رو می‌ریزه تو دلت. طوری که حتی وقتی فیلم تموم می‌شه، نمی‌تونی راحت بلند شی. یه حس سنگینی مثل وزنه می‌شینه روی قفسه سینه‌ات. اگر فیلم‌هایی مثل «درباره الی»، «لانتوری» یا «روزی روزگاری در آناتولی» رو دوست داشتی، این فیلم هم به مذاقت می‌سازه؛ البته با خشونتی روان‌تنه‌تر.
واکنش کاربران و منتقدان
-
بعضی‌ها تو فضای مجازی نوشتن:
-
«نیم ساعت آخرش قشنگ خفه‌ت میکنه»
-
«من تا دو روز بعد از فیلم حالم بد بود»
-
«لیلا حاتمی بی‌نظیره، ولی حسن پورشیرازی یه غول وحشتناکه»
-
«حامد بهداد انگار ترکیده از درد»
-
-
منتقدهایی مثل پروین سلاجقه و مجید اسلامی، فیلم رو تحسین کردن به‌خاطر جسارت روایی و شیوه‌ی پرداخت لایه‌به‌لایه‌اش.
-
البته بعضی مثل مسعود فراستی گفتن که فیلم گنگه و شخصیت‌پردازی زن‌ها ضعیفه؛ اما حتی اون‌ها هم منکر این نیستن که فیلم تاثیر روانی عمیقی داره.
آیا ارزش دیدن داره؟
قطعاً بله، البته به‌شرطی که آماده باشی برای تماشای یه فیلم سنگین و خشن از نظر روانی. اگر اهل فکر کردن بعد از تماشای فیلمی، تحلیل رابطه‌ها و درگیر شدن با فضای تاریک ذهن انسان‌ها هستی، «پیرپسر» یکی از بهترین گزینه‌های سینمای ایران در سال‌های اخیره.
اگر دنبال سرگرمی سبک، خنده، یا عاشقانه‌های ملایم می‌گردی، این فیلم مناسب حال‌وهوای تو نیست. ولی اگر به‌دنبال فیلمی هستی که روح و روانت رو بتکونه و مدت‌ها باهات بمونه، «پیرپسر» رو از دست نده.
source