شفقنا اقتصادی – در گذشته مردم برای ذخیره آب از آب‌انبارها استفاده می‌کردند؛ سازه‌هایی زیرزمینی که آب باران یا قنات را برای ماه‌های خشک نگه می‌داشتند. امروز، اگرچه شبکه آب شهری این روش را کم‌رنگ کرده، اما می‌توان با الهام از آن و بهره‌گیری از فناوری‌های نوین مانند حسگرهای هوشمند، سیستم‌های تصفیه، بازیافت آب خاکستری و مخازن مدرن، این ایده را دوباره زنده کرد.
طبق برخی گزارش‌ها، داده‌های هواشناسی جهانی نشان می‌دهند که پدیده ال‌نینو با تأثیر بر الگوهای بارش و دما، اقلیم کشور را تحت تأثیر قرار خواهد داد. تحلیل‌ها بر اساس رویدادهای مشابه در سال‌های ۱۹۹۷-۱۹۹۸ و ۲۰۱۵-۲۰۱۶ پیش‌بینی می‌کنند که نیمه دوم سال ۱۴۰۴ بخش‌هایی از جنوب، جنوب‌غرب و شرق ایران، بارش‌های بیشتری را تجربه خواهند کرد.
این بارش‌ها غالباً به شکل رگبارهای کوتاه و شدید خواهند بود که می‌توانند هم فرصت ذخیره آب و هم نیاز به آمادگی برای مدیریت آن را ایجاد کنند. با استفاده از روش‌های سنتی مثل آب‌انبارها و فناوری‌های نوین، می‌توان این آب‌ها را جمع‌آوری و برای ماه‌های خشک ذخیره کرد.
در گذشته، مردم برای ذخیره آب از آب‌انبارها استفاده می‌کردند؛ سازه‌هایی زیرزمینی که آب باران یا قنات را برای ماه‌های خشک نگه می‌داشتند. امروز، اگرچه شبکه آب شهری این روش را کم‌رنگ کرده، اما می‌توان با الهام از آن و بهره‌گیری از فناوری‌های نوین مانند حسگرهای هوشمند، سیستم‌های تصفیه، بازیافت آب خاکستری و مخازن مدرن، این ایده را دوباره زنده کرد.
نمونه‌ای از این نوآوری در برخی کشورهای حاشیه خلیج فارس دیده می‌شود؛ مانند برج‌های آب کویت که برای جمع‌آوری باران و ذخیره‌سازی به‌کار می‌روند. در ایران نیز می‌توان با ترکیب چنین ایده‌هایی با تغذیه مصنوعی سفره‌های زیرزمینی، بارش‌های شدید پس از خشکسالی را به‌جای بحران، به یک فرصت برای رفع کم‌آبی تبدیل کرد.
این یعنی باید هم برای سیلاب آماده باشیم و هم امکان ذخیره این منابع ارزشمند را از دست ندهیم.
source