شفقنا رسانه- صاحب امتیاز «عصر ایران» می گوید: قانون مطبوعات به ما می گوید اگرچه شما می توانید آزادی بیان داشته باشید اما برای صحبت کردن اول باید از هیات نظارت بر مطبوعات اجازه بگیرید که صحبت کنید یا خیر. این مسئله در تضاد صریح و آشکار با قانون اساسی است. لذا مجوز باید از حالت اجازه گرفتن به حالت اعلام دربیاید. یعنی مثل قانون مطبوعات ایران در دوران قاجار باشد و هرکسی بتواند رسانه داشته باشد و به جای اجازه از مرکز مربوطه تنها شروع فعالیتش را به آنجا اعلام کند.
جعفر محمدی، صاحب امتیاز پایگاه خبری «عصر ایران» به بیان ارزیابی خود در خصوص فراخوان رئیس قوه قضاییه مبنی بر بازنگری قانون مطبوعات می پردازد و به شفقنا رسانه می گوید: یکسری قوانین در گذر زمان بسته به تحولات جامعه نیازمند بازنگری هستند. اتفاقاً بسیاری از مشکلات در حوزه های مختلف ناشی از این است که جامعه متحول شده و نیازهای جدیدی پیدا کرده است ولی قانون در دهه ها پیش متوقف بود. طبیعتاً قانون مطبوعات هم باید طبق نیازهای روز به‌روزرسانی شود. اینکه برای بازنگری در این قانون فراخوان دادند تا اقشار مختلف ذی نفع بخصوص روزنامه نگاران و اساتید حقوق بتوانند نظراتشان را اعلام کنند، فی نفسه ارزشمند است.
او می گوید: مقدم بر هر قانونی مشخصاً قانون مطبوعات، نوع نگاه حاکم بر مقولات بنیادین، حقوق شهروندی، آزادی، آزادی بیان و نسبت حکومت، مردم و غیره است. هرگاه تعاریف مبتنی بر حقوق اساسی و واقعی باشد با هر قانونی می توان آزادی های اجتماعی، سیاسی و… را تضمین کرد ولی وقتی نگاه تنگ نظرانه باشد، نگاه به آزادی و حقوق شهروندی شعاری باشد و… با بهترین قوانین هم خروجی به بسته شدن جامعه می انجامد.
محمدی به بیان عمده ترین چالش قانون مطبوعات کشور می پردازد و می گوید: در قانون مطبوعات کنونی چند مسئله باید اصلاح شود. اولین نکته بحث مجوز است. در قانون اساسی آزادی بیان حق مردم شمرده شده است. یعنی هر کسی آزاد است که حرف بزند و حرف زدن روش های مختلفی دارد و منظور قانون گذار صحبت کردن در ساحت عمومی بوده است. لذا این اصل که هر شهروند ایرانی آزاد است تا صحبت های خود را در عرصه عمومی بزند مسلم است. برای قانونی که قانون مادر است و همه قوانین باید از آن ریشه بگیرند نباید در رابطه با آزادی بیان، کسی ملزم به اجازه باشد. این درحالیست که قانون مطبوعات به ما می گوید اگرچه شما می توانید آزادی بیان داشته باشید اما برای صحبت کردن اول باید از هیات نظارت بر مطبوعات اجازه بگیرید که صحبت کنید یا خیر. این مسئله در تضاد صریح و آشکار با قانون اساسی است. لذا مجوز باید از حالت اجازه گرفتن به حالت اعلام دربیاید. یعنی مثل قانون مطبوعات ایران در دوران قاجار باشد و هرکسی بتواند رسانه داشته باشد و به جای اجازه از مرکز مربوطه تنها شروع فعالیتش را به آنجا اعلام کند.
او ادامه می دهد: موضوع بعدی در رابطه با هیات منصفه است. یکی از اصولی که در جهان و ایران وجود دارد این است که جرایم سیاسی و مطبوعاتی باید با حضور هیات منصفه برگزار شود. با این حال انتقاد اصلی بر خود هیات منصفه است. یعنی هیات منصفه باید برایندی از افکار عمومی مردم در آن زمان باشد و ترکیب آن مردمی باشد. این درحالیست که عمده ترکیب هیات منصفه دستگاه های حکومتی هستند و به نوعی نماینده حاکمیت محسوب می شود تا مردم.
محمدی با تاکید بر اینکه فضای رسانه ای کشور نیازمند فضای بازتر است، می گوید: اگر از صفحات اول قانون مطبوعات روق بنزنید از همان اول شروع به خط و نشان کشیدن برای نویسنده، روزنامه نگار و … کرده است. لذا از همان اول نگاه حاکم بر رسانه و مطبوعه امنیتی بوده است که در دوره های مختلف بالا و پایین شده. هرچقدر آزادی بیان در جامعه گسترده تر شود و فضا امنیتی نشود، شاید برخی از مسئولان خودشان را در معرض نقد ببینند ولی در مجموع به نفع حکمرانان و جامعه است.
source