سیاستمدارانی با گرایش پوپولیستی، نگرانی‌های خود را در دربارهٔ یارانهٔ ضمنی به بانک‌های تجاری از محل ذخایر بانکی در نظام فعلی، با صدای بلندتری ابراز می‌کنند. در مقابل، بانک‌های مرکزی اکنون در حال بررسی رویکردهای ترکیبی برای مدیریت نقدینگی هستند.
بانک مرکزی آمریکا (فدرال رزرو) به دنبال گذر از نظام «فراوان» به سیستمی با نقدینگی «کافی» است، به گونه‌ای که تغییرات در حجم ذخایر، تأثیر اندکی بر قیمت آن‌ها داشته باشد. تحت چنین سیستمی، بانک‌های تجاری به صورت دوره‌ای، نه دائمی، به بازارهای پول متکی خواهند بود. فدرال رزرو پس از نوسان‌های سال ۲۰۱۹، تسهیلات بازخرید دائمی (standing repo) را برای تعیین سقف نرخ بین بانکی معرفی کرد. این ابزار، کم‌کاربرد بوده و به عنوان پشتوانه در شرایط اضطراری عمل می‌کند.
ایزابل شنابل از بانک مرکزی اروپا، با پرهیز از چارچوب «فراوان-کمیاب»، خواستار حرکت به سمت سیستمی «مبتنی بر تقاضا» به جای «مبتنی بر عرضه» شده است. در این سیستم، میزان ذخایر با توجه به تقاضای بانک‌های تجاری و با نرخ بهره‌ای که توسط بانک مرکزی از طریق تسهیلات بازخرید هفتگی (عملیات اصلی تامین مالی مجدد) تعیین می‌شود، مشخص می‌گردد. به گفتهٔ وی، این امر باید «اجرای روان سیاست پولی» را تضمین کند. اندرو بیلی، رئیس بانک مرکزی انگلستان نیز از تسهیلات بازخرید کوتاه‌مدت جدیدی حمایت کرده است. با این رویکرد، همچنان نقدینگی قابل توجهی در بازار وجود خواهد داشت، اما این بانک‌های تجاری هستند که کنترل بیشتری بر مدیریت آن خواهند داشت، نه بانک‌های مرکزی.
source