در 6 نوامبر 1572، ستاره‌شناس آلمانی، «ولفگانگ شولر»، ابرنواختر تیکو را با چشمان غیرمسلح خود رصد کرد. او ستاره درحال انفجاری را در صورت فلکی کاسیوپیا مشاهده کرد که به اندازه زهره روشن بود و حتی در طول روز هم دیده می‌شد.
ستاره‌شناسان واقعاً گیج شده بودند، زیرا به نظر می‌رسید که این ستاره از ناکجاآباد ظاهر شده است. شولر ممکن است اولین کسی باشد که آن را مشاهده کرده است، اما ستاره‌شناس دانمارکی، «تیکو براهه»، به‌طور گسترده کاشف معتبر این ابرنواختر شناخته می‌شود.
براهه آن جرم را به تفصیل مطالعه کرد و یک کتاب کامل درباره این ستاره جدید نوشت که بعداً به‌عنوان «ستاره تیکو» شناخته شد.
در آن زمان هنوز ابرنواخترها کشف نشده بودند. بنابراین ستاره تیکو سرانجام در دهه 1940 به‌عنوان یک ابرنواختر طبقه‌بندی شد.
اکنون دانشمندان فکر می‌کنند این جرم، ستاره کوچکی به نام کوتوله سفید بوده که هزاران سال پیش منفجر شده است. از آنجایی که ستاره تیکو 13000 سال نوری از زمین فاصله دارد، مدتی طول کشید تا کسی بتواند آن را ببیند.
ظهور ستاره جدید به تجدیدنظر در مدل‌های باستانی آسمان‌ها و سرعت‌بخشیدن به انقلابی در نجوم کمک کرد. این انقلاب با درک نیاز به تولید کاتالوگ‌های نجومی بهتر و درنتیجه نیاز به ابزارهای رصد نجومی دقیق‌تر آغاز شد. همچنین عقیده ارسطویی تغییرناپذیری قلمرو ستارگان را به چالش کشید.
اروپایی‌های دیگری که این ابرنواختر را مشاهده کردند عبارتند از: کریستوفر کلیویس، توماس دیگز، جان دی، فرانچسکو ماورولیکو و بارتولوماوس ریساچر.